Bazen, hiç bir şey söylemeden gitmen gerekir.
Bazen de, gidenin ardından hiç bir şey söyleyemediğin anlar olur.
Bazen, susman gerekir. Susmak, kabullenmektir. Çünkü, yapman gereken yalnızca olanı kabullenmektir.
Bazen, haykırmayı çok istediğin bir anda susman gerekir; haykıracak gücün kalmamıştır çünkü.
Bazen de, bilerek susarsın. İçindeki acıyı ve nefreti, kümseyi incitmeden, ancak susarak anlatabilirsin.
Bazeni konuşacak kimse bulamadığın için susarsın.
Ve bazen, sadece noktayı koymak için susarsın…
İnsan bazen haykırmak ister her şeyi avazı çıktığı kadar…Ama yapamaz…Sevdiği kadar sevilmemekten korkar belki…Ne kadar zordur acabalarla yaşamak!Diyemez ki onu çok sevdiğini ve kendisini onu sevdiğinden daha çok sevmesini…Belki de diğerlerinden vazgeçildiğini bilmek,tek olmak ister;en çok değer verilen,özlenen…Bunlar yetmezmiş gibi hayatı da zordadır,tekrar ayağa kalkamayacakmış gibi kimbilir?Ve asıl meziyet;susmanın nokta koymak değil;aksine güzel bir başlangıç için karşı taraftan bir ışık beklendiği anlamına geldiğini görebilmektir……
YanıtlaSil